خسف بیداء: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی « بی‌قاب|چپ '''خَسفِ بَیداء، یا خسف در بیداء'''، یکی از نشانه‌های حتمی ظهور به شمار می‌رود که هم در منابع شیعه و هم در منابع اهل‌سنت به این مساله پرداخته شده است؛ مقصود از خسف بیداء این است که لشکر سفیانی که به قصد ک...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:


[[پرونده:خَسفِ بَیداء-1.jpg|بی‌قاب|چپ]]
'''خَسفِ بَیداء، یا خسف در بیداء'''، یکی از نشانه‌های حتمی [[ظهور]] به شمار می‌رود که هم در منابع شیعه و هم در منابع اهل‌سنت به این مساله پرداخته شده است؛ مقصود از خسف بیداء این است که لشکر [[سفیانی]] که به قصد کشتن [[حجت بن الحسن (مهدی)|امام مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف)]] از [[مدینه]] به سمت [[مکه]] راه می‌افتد در میانه راه و در سرزمین بیداء به شکلی اعجاز آمیز در زمین فرو می‌رود.  
'''خَسفِ بَیداء، یا خسف در بیداء'''، یکی از نشانه‌های حتمی [[ظهور]] به شمار می‌رود که هم در منابع شیعه و هم در منابع اهل‌سنت به این مساله پرداخته شده است؛ مقصود از خسف بیداء این است که لشکر [[سفیانی]] که به قصد کشتن [[حجت بن حسن (مهدی)|امام مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف)]] از [[مدینه]] به سمت [[مکه]] راه می‌افتد در میانه راه و در سرزمین بیداء به شکلی اعجاز آمیز در زمین فرو می‌رود.  
«خسف» فرورفتن در زمین و زیر آوار ماندن به وسیله زلزله، سیل، طوفان، بمباران و بالا آمدن آب دریا است<ref>كریمشاهی بیدگلی، حسین، فرهنگ موعود، انتشارات ناصر، 1377، ص 88.</ref>.
«خسف» فرورفتن در زمین و زیر آوار ماندن به وسیله زلزله، سیل، طوفان، بمباران و بالا آمدن آب دریا است<ref>كریمشاهی بیدگلی، حسین، فرهنگ موعود، انتشارات ناصر، 1377، ص 88.</ref>.
«بیداء» نام سرزمینی میان مكه و مدینه است<ref>قمی، عباس، منتهی الامال، انتشارات فراروی، 1381، ص 1317، ف 7، ب 14.</ref>؛ «وادی است چهار فرسخ دورازمدینه درمسیر مكه و مدینه<ref> خراسانی، جواد، مهدی منتظر، بنیاد پژوهش های علمی فرهنگی نور الاصفیاء، ص 242.</ref>.»
«بیداء» نام سرزمینی میان مكه و مدینه است<ref>قمی، عباس، منتهی الامال، انتشارات فراروی، 1381، ص 1317، ف 7، ب 14.</ref>؛ «وادی است چهار فرسخ دورازمدینه درمسیر مكه و مدینه<ref> خراسانی، جواد، مهدی منتظر، بنیاد پژوهش های علمی فرهنگی نور الاصفیاء، ص 242.</ref>.»


== معنای اصطلاحی ==
== معنای اصطلاحی ==
مقصود از «خسف بیداء» آن است كه لشكر سفیانی پس از قتل و غارت درمدینه در تعقیب [[حجت بن حسن (مهدی)|حضرت مهدی(عج)]]به سوی مكه حركت می‌كنند و چون به سر زمین «بیداء» برسند در آنجا همه لشكر، به جز دو نفر یا سه نفر، دچار «خسف» خواهند شد و در زمین فرو خواهند رفت.
مقصود از «خسف بیداء» آن است كه لشكر سفیانی پس از قتل و غارت درمدینه در تعقیب [[حجت بن الحسن (مهدی)|حضرت مهدی(عج)]] به سوی مكه حركت می‌كنند و چون به سر زمین «بیداء» برسند در آنجا همه لشكر، به جز دو نفر یا سه نفر، دچار «خسف» خواهند شد و در زمین فرو خواهند رفت.
«خسف بیداء» در وقتی واقع می‌شود كه حضرت ظهور كرده و آغاز به قیام ننموده است. بنا به روایت [[حذیفه یمانی]]،  نخستین لشكری كه سفیانی به جانب مدینه گسیل داشته پس از مدتی به جانب [[شام (شامات)|شام]] حركت می‌كنند و لشكریان حق، آن ها را از دم تیغ می‌گذرانند. سفیانی  در پی این شكست لشكر دومی به مدینه اعزام می كند‌ كه آن ها سه روز مدینه را مورد تجاوز و غارت قرار داده و آن گاه مدینه را به قصد مكه ترك می‌كنند و در بیابان «بیداء» میان مكه و مدینه به فرمان خداوند، با وارد آمدن ضربتی بوسیله [[جبرئیل]] بر زمین، همه در كام زمین فرو می‌روند<ref>مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 52. ص 186.</ref>.
«خسف بیداء» در وقتی واقع می‌شود كه حضرت ظهور كرده و آغاز به قیام ننموده است. بنا به روایت [[حذیفه یمانی]]،  نخستین لشكری كه سفیانی به جانب مدینه گسیل داشته پس از مدتی به جانب [[شام (شامات)|شام]] حركت می‌كنند و لشكریان حق، آن ها را از دم تیغ می‌گذرانند. سفیانی  در پی این شكست لشكر دومی به مدینه اعزام می كند‌ كه آن ها سه روز مدینه را مورد تجاوز و غارت قرار داده و آن گاه مدینه را به قصد مكه ترك می‌كنند و در بیابان «بیداء» میان مكه و مدینه به فرمان خداوند، با وارد آمدن ضربتی بوسیله [[جبرئیل]] بر زمین، همه در كام زمین فرو می‌روند<ref>مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 52. ص 186.</ref>.


خط ۲۶: خط ۲۵:


== در منابع شیعه و اهل سنت ==
== در منابع شیعه و اهل سنت ==
روایات مربوط به این حادثه در بسیاری از منابع کهن [[مذهب شیعه|شیعه]] و [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] ذکر شده، که تنوع این منابع و نیز دست اول بودن آن ها دلیلی بر اصالت و صحت اصل این ماجرا است. از میان منابع شیعه می‌توان به قرب الاسناد [[حمیری]]<ref>حمیری، عبدالله بن جعفر، قرب الاسناد، ص 123</ref>، [[الکافی|الکافی کلینی]]<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج 8، ص 166</ref>، الغیبه نعمانی<ref>نعمانی، محمد بن ابراهیم، 257</ref>، کمال الدین شیخ صدوق<ref>صدوق، محمد بن علی، ج 2، ص </ref>، الارشاد [[محمد بن محمد بن نعمان|شیخ مفید]]<ref>مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج 2، ص 368</ref>، و تفسیر [[محمد بن مسعود سمرقندی کوفی|عیاشی]]<ref>عیاشی، محمد بن مسعود، ج 2، ص 261</ref> اشاره کرد<ref>آیتی، نصرت الله، تاملی در نشانه های حتمی ظهور، ص 189</ref>.  
روایات مربوط به این حادثه در بسیاری از منابع کهن [[مذهب شیعه|شیعه]] و [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] ذکر شده، که تنوع این منابع و نیز دست اول بودن آن ها دلیلی بر اصالت و صحت اصل این ماجرا است. از میان منابع شیعه می‌توان به قرب الاسناد [[حمیری]]<ref>حمیری، عبدالله بن جعفر، قرب الاسناد، ص 123</ref>، [[اصول کافی (کتاب)|الکافی کلینی]]<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج 8، ص 166</ref>، الغیبه نعمانی<ref>نعمانی، محمد بن ابراهیم، 257</ref>، کمال الدین شیخ صدوق<ref>صدوق، محمد بن علی، ج 2، ص </ref>، الارشاد [[محمد بن محمد بن نعمان|شیخ مفید]]<ref>مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج 2، ص 368</ref>، و تفسیر [[محمد بن مسعود سمرقندی کوفی|عیاشی]]<ref>عیاشی، محمد بن مسعود، ج 2، ص 261</ref> اشاره کرد<ref>آیتی، نصرت الله، تاملی در نشانه های حتمی ظهور، ص 189</ref>.  


از میان منابع [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] می‌توان به مسند [[احمد بن حنبل|احمدبن حنبل]]<ref>شیبانی، احمد، ج 6، ص 316</ref> [[سنن ابی داودد]]<ref>سجستانی، ابی داوود، الصحیح، ج 2، ص 310</ref> و صحیح [[ابن حبان]]<ref>فارسی، علی بن بلبلان، ج 15، 158</ref> اشاره کرد<ref>بخاری، محمد بن اسماعیل، صحیح بخاری، ج 3، ص 19؛ ابن حبان، علی بن بلبان، صحیح ابن حبان، ج 15، ص 158؛ سجستانی، ابوداود، سنن ابی داود، ص 310.</ref>.
از میان منابع [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] می‌توان به مسند [[احمد بن حنبل|احمدبن حنبل]]<ref>شیبانی، احمد، ج 6، ص 316</ref> [[سنن ابی داودد]]<ref>سجستانی، ابی داوود، الصحیح، ج 2، ص 310</ref> و صحیح [[ابن حبان]]<ref>فارسی، علی بن بلبلان، ج 15، 158</ref> اشاره کرد<ref>بخاری، محمد بن اسماعیل، صحیح بخاری، ج 3، ص 19؛ ابن حبان، علی بن بلبان، صحیح ابن حبان، ج 15، ص 158؛ سجستانی، ابوداود، سنن ابی داود، ص 310.</ref>.
خط ۳۸: خط ۳۷:


== سرانجام سپاه سفیانی ==
== سرانجام سپاه سفیانی ==
در حدیث دیگر آمده كه در همین مقطع، [[نفس زکیه|نفس زكیه]] در [[مسجد الحرام]] كشته می‌شود و [[حجت بن حسن (مهدی)|حضرت مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف)]] به سوی مكه حركت می‌كند، تا قیام جهانی خود را آغاز كند، بانگ [[جبرئیل]] برای نابود كردن سپاه سفیانی در فضای سرزمین بیداء طنین انداز می‌شود.  
در حدیث دیگر آمده كه در همین مقطع، [[نفس زکیه|نفس زكیه]] در [[مسجد الحرام]] كشته می‌شود و [[حجت بن الحسن (مهدی)|حضرت مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف)]] به سوی مكه حركت می‌كند، تا قیام جهانی خود را آغاز كند، بانگ [[جبرئیل]] برای نابود كردن سپاه سفیانی در فضای سرزمین بیداء طنین انداز می‌شود.  
[[محمد بن علی (باقر العلوم)|امام باقر (علیه السلام )]] فرموده است: سپاه سفیانی در سرزمین «بیداء» فرود می‌آیند، سپس منادی آسمان بانگ می‌زند: ای سرزمین «بیداء» این جمعیت را نابود ساز. آنگاه همگی در كام زمین فرو می‌روند<ref>مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 52.ص 235.</ref>.
[[محمد بن علی (باقر العلوم)|امام باقر (علیه السلام )]] فرموده است: سپاه سفیانی در سرزمین «بیداء» فرود می‌آیند، سپس منادی آسمان بانگ می‌زند: ای سرزمین «بیداء» این جمعیت را نابود ساز. آنگاه همگی در كام زمین فرو می‌روند<ref>مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 52.ص 235.</ref>.
[[علی بن ابی طالب|امام علی (علیه السلام )]] نیز فرموده‌اند: لشكر سفیانی وقتی در طلب آنهایی كه از مدینه به طرف مكه بیرون رفته اند، در «بیداء» فرودمی‌آیند زمین آن‌ها را در خود فرو می‌برد. و این است معنای فرموده خدا «و اگر ببینی، آنگاه كه فریادشان بلندمی شود اما نمی توانند فرار كنند و از مكانی نزدیك گرفتارشان سازند<ref>سبأ/51.</ref>.
[[علی بن ابی‌طالب|امام علی (علیه السلام )]] نیز فرموده‌اند: لشكر سفیانی وقتی در طلب آنهایی كه از مدینه به طرف مكه بیرون رفته اند، در «بیداء» فرودمی‌آیند زمین آن‌ها را در خود فرو می‌برد. و این است معنای فرموده خدا «و اگر ببینی، آنگاه كه فریادشان بلندمی شود اما نمی توانند فرار كنند و از مكانی نزدیك گرفتارشان سازند<ref>سبأ/51.</ref>.
در این آیه «گرفته شوند، از مكانی نزدیك» یعنی از زیرپاهای خود، و از آن لشكر مردی برای یافتن ناقه خود بیرون می‌رود و وقتی بر می‌گردد كسی را نمی‌یابد و اوست كه خبر می‌دهد كه آنان در زمین فرو رفته‌اند<ref>مجلسی، محمد باقر، پیشین، ص 238، ب 25، حكومت 105.</ref>.
در این آیه «گرفته شوند، از مكانی نزدیك» یعنی از زیرپاهای خود، و از آن لشكر مردی برای یافتن ناقه خود بیرون می‌رود و وقتی بر می‌گردد كسی را نمی‌یابد و اوست كه خبر می‌دهد كه آنان در زمین فرو رفته‌اند<ref>مجلسی، محمد باقر، پیشین، ص 238، ب 25، حكومت 105.</ref>.


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
* [[حجت بن حسن (مهدی)|امام مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف)]]
* [[حجت بن الحسن (مهدی)|امام مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف)]]
* [[قرآن]]
* [[قرآن]]
* [[فلسطین]]
* [[فلسطین]]
خط ۵۲: خط ۵۱:


== منابع ==
== منابع ==
* [https://pasokh.org/fa/Question/View/12780/%D9%85%D9%86%D8%B8%D9%88%D8%B1-%D8%A7%D8%B2-%D8%AE%D8%B3%D9%81-%D8%A8%D9%8A%D8%AF%D8%A7%D8%A1-%D9%83%D9%87-%D9%85%D9%8A%E2%80%8C%DA%AF%D9%88%D9%8A%D9%86%D8%AF-%D8%AF%D8%B1-%D8%B2%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%B8%D9%87%D9% برگرفته از سایتpasokh.org]
* [https://pasokh.org/fa/Question/View/12780/%D9%85%D9%86%D8%B8%D9%88%D8%B1-%D8%A7%D8%B2-%D8%AE%D8%B3%D9%81-%D8%A8%D9%8A%D8%AF%D8%A7%D8%A1-%D9%83%D9%87-%D9%85%D9%8A%E2%80%8C%DA%AF%D9%88%D9%8A%D9%86%D8%AF-%D8%AF%D8%B1-%D8%B2%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%B8%D9%87%D9% برگرفته از سایت پاسخگو]  
* [http://pajoohe.ir/%D8%AE%D8%B3%D9%81-%D8%A8%DB%8C%D8%AF%D8%A7%D8%A1-khsf-byda__a-34322.aspx#_ednref7 برگرفته از سایتpajoohe.ir]
* [http://pajoohe.ir/%D8%AE%D8%B3%D9%81-%D8%A8%DB%8C%D8%AF%D8%A7%D8%A1-khsf-byda__a-34322.aspx#_ednref7 برگرفته از سایت پژوهش]
* [https://www.m-mahdi.com/persian/books-252 برگرفته از سایتwww.m-mahdi.com]
* [https://www.m-mahdi.com/persian/books-252 برگرفته از سایت امام مهدی]


[[رده:مهدویت]]
[[رده:مهدویت]]
[[رده:اصطلاحات اسلامی]]
[[رده:آخر‌الزمان]]
[[رده:ادیان و آیین‌ها]]
[[رده:نشانه‌های ظهور]]
Writers، confirmed، مدیران
۸۵٬۸۳۹

ویرایش